Category : Recenzje
Paryż i dziewczyna, francuski film Léonor Sérraille (pełnometrażowy debiut), opowiada o Pauli Simonian (Laetitia Dosch), dziewczynie po trzydziestce, której życie załamuje się po gwałtownym zakończeniu związku z mężczyzną. Reżyserka otrzymała w Cannes Złotą Kamerę dla najlepszego debiutanta. Nagroda może i zasłużona, ale do rywalizacji z najwyższej klasy kolegami po fachu pani reżyser brakuje jeszcze bardzo
Han Solo powrócił Na ocenę filmu składa się wiele czynników. Przeważnie najistotniejszym z nich jest fabuła: oceniamy ciąg zdarzeń i decydujemy, czy film był według nas ciekawy. Najczęściej w drugiej kolejności patrzymy na to, czy jest ciekawie skomponowany, jak wykreowane są postaci; w zależności od gatunku mniej lub bardziej ważne mogą być scenografie. W przypadku
Ukarać go po latach? Francusko-włoski dramat Po latach opowiada o byłych członkach włoskiej komunistycznej organizacji terrorystycznej, którzy po serii zamachów w latach 70. i 80. dostali azyl we Francji. Po około dwóch dekadach (akcja filmu toczy się na początku XXI wieku) dochodzi w Italii do morderstwa sędziego, które zostaje powiązane z działalnością wspomnianej grupy, w
Niekoniecznie prawdziwa historia Zeszłoroczna premiera Prawdziwej historii Romana Polańskiego była dla fanów dużym zaskoczeniem. Podobnej skali rozczarowaniem był długi czas oczekiwania na umieszczenie filmu w repertuarach polskich kin, choć przecież samo nazwisko reżysera jest w tym przypadku wystarczającą reklamą. Gatunek, określony jako thriller psychologiczny, zapowiadał kino głęboko osadzone w indywidualnym stylu reżysera. Przypuszczenia te okazały
Kochankowie nowej fali Francuska kultura romansami stoi, podobnie jak twórczość Philippe’a Garrela, urodzonego w Paryżu, 70-letniego już reżysera, którego najnowszy film pojawił się ostatnio w polskich kinach. Jedną z głównych ról zagrała w nim córka reżysera, Esther. Aktorem jest również jej brat Louis, matka Brigitte Sy oraz nieżyjący już dziadek Maurice Garrel.
Wyspa psów szczeka ludzkim głosem Autor wielkiego hitu sprzed czterech lat, Grand Budapest Hotel, czyli Wes Anderson, stworzył techniką animacji poklatkowej równie pokręcony film Wyspa psów. Akcja dzieje się w futurystycznej Japonii, dokładniej w fikcyjnej metropolii zarządzanej przez burmistrza-dyktatora Kobayashiego. Fabuła zasadza się na zmyślonej mitycznej historii o dwóch zwaśnionych frakcjach zwolenników psów i kotów.
Irańskie filmy z jakiegoś powodu robią w ostatnich latach furorę w naszym obrębie kulturowym. Najlepszym przykładem są oczywiście dwa Oscary dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, które w ciągu bieżącej dekady powędrowały do kraju Persów. Tym razem do kin trafił film innego reżysera, Mohammada Rasoulofa, którego produkcje nie zyskały w Europie rozgłosu, choć kilka z nich zaznaczyło
Ile tego piękna Stopniowo docierają do nas filmy opowiadające o skutkach arabskiej wiosny z lat 2010-2012. Kolejnym (po omawianych niedawno Egipcie i Syrii) państwem, w którym doszło do zmiany władzy, jest Tunezja. Film Piękna i bestie przedstawia sytuację w kraju z perspektywy zwykłego obywatela, zmagającego się z samowolą władzy.
Zamknięci w czterech ścianach życia Kino zachodnioeuropejskie ostatnich lat zdaje się mieć jeden temat przewodni, a są nim relacje społeczne rdzennej ludności z emigrantami. Większość filmów podejmuje problem nawiasem, jako wątek poboczny, czasem zawarty wręcz między wierszami; innym razem głównym bohaterem jest obcokrajowiec mieszkający we Francji czy Belgii, bo głównie o tych państwach mowa.
The place – tam to się działo Paolo Genovese to reżyser, o którym słyszy się coraz częściej. Wyświetlany w polskich kinach nieco ponad rok temu poprzedni jego film Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie okazał się być hitem, często powtarzanym również w telewizji. Nowy film, The Place, prawdopodobnie nie osiągnie tyle, co swój poprzednik, jednak
